Maand: februari 2021

Geplaatst op

Een beetje zeeziek ***

(tekst: K. Hazendonk)

Samenvatting:
Noor is Nederlands. Frode is Deens. Magnus is Engels. Katja is Duits. Ze hebben elkaar ontmoet op een online literair forum. Een van hen had een idee. Nu bevinden ze zich op een zeilschip in de ijzige winterkou van Noorwegen. Net als de andere passagiers zijn ze op zoek naar het befaamde noorderlicht. Maar ze zijn ook op zoek naar een slachtoffer: iemand moet dood. Dat hebben ze afgesproken. Maar zo simpel blijkt het niet te zijn.

Mijn leeservaring:
Van een samenvatting als dit word ik heel blij en vol verwachting begon ik deze week aan de zeiltocht om het avontuur mee te maken. Alle ingrediënten voor een spannende thriller waren aanwezig en vanzelfsprekend was ik heel benieuwd hoe iemand moet dood, en dat op een zeilschip met twintig passagiers, zou gaan lukken.

Het verhaal wordt verteld door Noor. Als rode draad door het verhaal lees je fragmenten uit de chat van het literair forum zodat je een beeld gaat krijgen van de ontwikkeling van het plan.

Daarnaast wordt uitgebreid geschreven over het noorderlicht en de hoop op het zien van walvissen. Op zich kan ik me dat goed voorstellen wanneer je zo’n tocht gaat maken.

In het verhaal vond ik de verklaringen van het noorderlicht en zelfs van de walvissen te belerend overkomen.

Dat het geen spannende thriller zou worden, werd me al snel duidelijk. Naar mijn mening kabbelde het verhaal langzaam vooruit, de beschrijvingen van de omgeving waren net iets te veel van hetzelfde, evenals de wandelingen die door de passagiers werden gemaakt. Het plan werd daardoor naar de zijlijn geschoven. Door de traagheid van het verhaal kwam ik er ook niet echt in.

Een bron van ergernis (of een lichte vorm van zeeziekte) waren toch wel de vele woordherhalingen. Als ik in een alinea van ongeveer acht regels zes keer het woord onschuldig lees, begint het toch een beetje te wringen.

Tussendoor is er nog een derde verhaallijn, een televisieprogramma waarin de gebeurtenissen op de boot worden besproken door de overige passagiers. Dat had voor mij geen toegevoegde waarde.

Langzaam, maar zeker kom je in de buurt van de ontknoping. Eerlijk is eerlijk, die zag ik totaal niet aankomen. Helaas was ik niet onder de indruk van het boek, maar het plot zat goed in elkaar.

Geplaatst op

Theater van de Lach in Zwitserland

Stel… je bent auteur en je bent op reis in Zwitserland waar je in een hotel belandt en kamer 621 krijgt toegewezen. Het valt je op dat de naastgelegen kamer niet nummer 622 heeft, maar het bordje op de deur vermeldt ‘621 bis’. Wat zou je doen?

Dit feit vormt in ieder geval de basis in de vierde roman van de Zwitser Joël Dicker (1985), Het mysterie van kamer 622. En zoals deze titel al doet vermoeden, gaat de schrijver op onderzoek uit. Het blijkt dat er jaren geleden een moord in kamer 622 heeft plaatsgevonden. Het politieonderzoek is nooit afgerond en daarom besluit de schrijver zich volledig te storten op de vraag wat er zich twintig jaar eerder in deze kamer heeft afgespeeld. Het blijkt een avontuur dat met geen pen te beschrijven is…

Een van de kenmerken van het werk van Joël Dicker is dat zijn boeken van een behoorlijke omvang zijn. Als je naar zijn boeken kijkt, heb je sowieso het idee dat je er wel even echt voor moet gaan zitten. Wie dat doet, belandt vrijwel onmiddellijk in het decor (en daarmee ook in het verhaal) door de gedetailleerde beschrijvingen van de feiten. Dat kan verstorend werken, maar in dit geval werkt het op de een of andere manier. Dicker weet de indruk te wekken dat je niets mag missen om het geheel te kunnen blijven zien. Het eerste deel van het boek levert op deze manier best een heel plezierige leeservaring op.

Maar in het vervolg van het verhaal vliegt Dicker met meerdere volkomen ongeloofwaardige en niet logische plotwendingen met gierende banden uit de bocht. Hierdoor gaat de geloofwaardigheid volledig verloren en blijft van de aanvankelijk aanwezige kwaliteit bar weinig over. Deze schrijver is onmiskenbaar in de val van overdrijving gelopen. Lezers met enig gevoel voor humor weten misschien hier en daar nog een positief punt op te pikken; objectief ontkom je niet aan de bikkelharde vraag of een schrijver met dit product er voldoende waarde aan hecht zijn lezer serieus te nemen. Anders gezegd: indien Het mysterie van kamer 622 als film of toneelstuk  zou worden uitgebracht, is het heel eenvoudig John Lanting in een hoofdrol te zien.

Na het veelbelovende begin zakt het niveau zodanig ver weg dat uiteindelijk slechts een gevoel van teleurstelling overblijft. En dat is zonde, want Joël Dicker heeft zonder twijfel schrijverskwaliteit. Het is aleen een kunst er de juiste dingen mee te doen.

Stijl                        5.5
Personages        4.0
Originaliteit        4.0
Leesplezier        4.5

Gemiddeld        4.5/10

Geplaatst op

Thriller met de omgeving als extra personage

In november 2020 was het weer zover. Tien veelbelovende auteurs presenteerden op dezelfde dag hun boek, een mooi inititief van Godijn Publishing onder de noemer Boek10. Een schrijfster die tijdens dit evenement haar droom in vervulling ziet gaan is de Brabantse Anita Kroef (1969). Haar thrillerdebuut met de titel Bloedzuster ziet het levenslicht. Stralend en gloeiend van zichtbare spanning krijgt zij in een groots opgezet Facebook evenement het eerste exemplaar uit handen van uitgeefster Elly Godijn.

Bloedzuster vertelt het verhaal van twee hartsvriendinnen, Samantha en Noor. Laatsgenoemde woont en werkt als vrijwilligster in een Zuid-Afrikaans tehuis . Als Samantha Noor vanuit haar vertrouwde Brabantse ongeving wil opzoeken, blijkt zij spoorloos te zijn verdwenen. Zoals het een goed vriendin betaamt, gaat Samantha naar haar op zoek. Maar kan zij de personen, die haar pad daarbij kruisen vertrouwen? En wat heeft een ontdekking van Noor te maken met haar verdwijning? Een avontuur in een onbekend land met alle gevaren van dien, is onvermijdelijk…

In de afgelopen jaren heeft Boek10 al verschillende kwalitatief hoogstaande werken opgeleverd en Bloedzuster pas zonder enig voorbehoud ook onder die kwalificatie. Het schrijftalent van Anita Kroef is onmiskenbaar en van een behoorlijk hoog niveau. Dat levert een knap uitgewerkt verhaal op met krachtige en geloofwaardige verhaallijnen, uitmondend in een zodanig verrassende ontknoping dat de lezer alleen stil van verwondering (en bewondering) het boek kan dichtslaan. Een minuscuul minpuntje is hooguit dat de aanleiding voor Samantha’s reis net iets minder uitvoerig beschreven had kunnen worden.

Samantha komt uitstekend uit de verf als compleet personage. Vooral omdat haar verschillende karaktereigenschappen, sterk en krachtig met toch ook een bepaalde dosis onzekerheid, op uitmuntende wijze in het verhaal worden ingebakken. Dat komt de geloofwaardigheid van het geheel alleen maar ten goede.

Het punt, waarop Anita Kroef het meest uitblinkt is het gebruik van de setting. Haar liefde voor het land spat van iedere bladzijde af. Dat maakt het ondenkbaar dat dit verhaal in willekeurig welk ander ter wereld zou kunnen plaatsvinden. De gebeurtenissen en de omgeving zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden door deze auteur. Daarvoor past slechts een enorm compliment, want er zijn niet veel auteurs die dat op deze manier voor elkaar weten te krijgen.Bloedzuster is een aanwinst voor het thrillergenre door haar originaliteit en kwaliteit. Het is fijn om vast te stellen dat het in ons land niet ontbreekt aan topauteurs. En laat er geen misverstand over bestaan dat Anita Kroef in potentie een geduchte concurrente is voor alle gevestigde namen in Nederland.

Stijl                        8.5
Personages        9.0
Originaliteit        9.5
Leesplezier        9.0

Gemiddeld        9.0/10