Maand: november 2020

Geplaatst op

Degelijke afsluiting van een trilogie

(tekst: D. van Heumen)

Geir Tangen is met meer dan 170.000 lezers de populairste crimeblogger en -recensent van Noorwegen.

Na Het meesterwerk en Hartenbreker is Dodemanstango het derde deel van zijn trilogie met Viljar Ravn Gudmundsson en Lotte Skeisvoll in de hoofdrol.

In Scandinavië worden zijn boeken inmiddels uitgegeven door Glydendal, een van de meest prestigieuze uitgevers van Noorwegen. Zijn boeken verschijnen in zo’n 20 verschillende landen.

Journalist Viljar Gudmundsson en inspecteur Lotte Skeisvoll hebben samen een moord in de doofpot gestopt. Ondanks hun knagende geweten, denken ze er mee weg te komen. Maar dan wordt er een onschuldige man verdacht en later opgepakt voor dit delict. Tegelijkertijd vinden er In Haugesund gruwelijke moorden plaats. De slachtoffers hebben allemaal een ding gemeen, zij sterven door hun grootste angst. Viljar en Lotte gaan op onderzoek uit en proberen erachter te komen wie het op deze mensen gemunt heeft en waarom?
En kunnen ze zelf wel buiten schot blijven wat betreft die oude moord?

Veel vragen waar de lezer hopelijk antwoord op krijgt in dit laatste deel van de reeks.

Het was even wennen nu aan de schrijfstijl doordat er dit keer een ‘’ levende” dode man als personage werd opgevoerd.

De auteur weet de lezer desondanks al snel weer mee te slepen in dit nieuwe Scandinavisch avontuur. De plot is niet eenvoudig en voor veel mensen zal het einde van deze trilogie waar veel mensen naar uitgekeken hebben wat teleurstellend zijn.

Ook het nawoord van de auteur, dat we eigenlijk allemaal 3 boeken vol clichés hebben gelezen, is een beetje een lange neus naar de lezers toe en dat is ergens wel jammer.

Na het geweldige deel 1, Het Meesterwerk, en het wat tegenvallende deel 2 Hartenbreker is deze, Dodemanstango, dan wel iets beter dan deel 2 maar het niveau van deel 1 Het meesterwerk wordt niet meer gehaald met deze delen.

Toch weet de auteur de lezer een paar aangename uurtjes leesplezier te schenken.

Voor dit slotstuk, Dodemanstango geef ik afgerond 4* Ik blijf benieuwd naar zijn volgende boeken.

Geplaatst op

Voor wie is Blind Vertrouwen een springplank? ***

Het is zo langzamerhand een traditie dat uitgeverij LetterRijn jaarlijks een schrijfwedstrijd organiseert rondom een thema. In 2020 gaan alle verhalen op de een of andere manier over Blind Vertrouwen.  Uit maar liefst 189 inzendingen koos een jury de naar hun mening 25 beste. Deze top 25 werd vervolgens in november in een bundel uitgegeven en aangevuld met 5 verhalen door bekende LetterRijn-auteurs. Dit jaar ontvingen Rob Bakker, Margareth Hillebrandt, Karin Hazendonk, Melissa Skaye en Tamara Onos een uitnodiging hun verhaal te schrijven over blind vertrouwen.

Wie de bundel ter hand neemt, ziet direct een sprekende en toepasselijke cover. Het thema is duidelijk en het plaatje is aansprekend, ondanks de wat donkere kleursetting. De symbolische functie hiervan is een goede keuze.

Het is een mooie en logische gewoonte dat de bundel wordt geopend door het beste verhaal in de ogen van de juryleden. Door haar bijzondere perspectiefkeuze in haar verhaal over Boca trekt winnares Hedwig Meesters onmiddellijk de aandacht. Het zou niet mijn eerste keuze zijn geweest, maar haar verhaal is door de genoemde keuze in ieder geval origineel. Tegelijkertijd blinkt dit verhaal niet uit door de onverwachte plotwending, waar je als liefhebber toch op wacht.

Mijn favoriete van alle verhalen is Foute genen, geschreven door Margareth Hillebrandt. In haar verhaal komt naast de spanning vooral de emotie van de personages het best tot uitdrukking. Zij beschrijft op heel bijzondere wijze hoe de protagonist in het verhaal totaal onverwacht in een een onmogelijke situatie belandt en hoe zij dit beleeft.

Van de wedstrijddeelnemers verdient André van Butsel met Elf jaar, drie maanden, zes dagen, zeker een vermelding. Zijn bijzondere, ietwat statige, schrijfwijze heeft op een aparte manier tot gevolg dat de spanning voelbaar wordt. Deze spanning blijft vervolgens bestaan tot het einde aanwezig in dit technisch uitstekend geschreven verhaal.

Niet zo positief ben ik over Zand erover van Filip Van den Steen. Het verhaalidee is op zich best aardig, maar de uitwerking is volstrekt ongeloofwaardig. Misschien had dit idee niet moeten worden uitgewerkt in een kortverhaal.

 Het leuke aan een bundel met korte verhalen is dat je er op verschillende manieren mee kunt omgaan. Je kunt ze allemaal in een paar dagen achter elkaar lezen, maar het is minstens net zo leuk dagelijks een verhaal te fijnproeven, bijvoorbeeld voor het slapengaan. Ze hebben allemaal een mooie lengte om even in te verdwijnen. Ten slotte is het natuurlijk een sport op de stoel van de jury te gaan zitten en je persoonlijke favoriet te kiezen.

Het is een feit dat er ook dit jaar weer een boeiende aaneenschakeling van spanning door LetterRijn is uitgegeven. En het initiatief van deze uitgever verdient alle lof, omdat het een uitgelezen mogelijkheid biedt aan talentvolle schrijvers om zich in de kijker te schrijven. Een verhalenwedstrijd als deze laat echter ook zien dat een goed verhaal schrijven niet voor iedereen is weggelegd. En door de toevoeging van de bijdragen van de LetterRijn-auteurs tevens wordt duidelijk dat de factor ervaring niet onderschat moet worden.

(Met dank aan de uitgever voor het beschikbaar stellen van een recensie-exemplaar.)

Geplaatst op

Afwachten is geen optie *****

(tekst: K. Hazendonk)

Korte inhoud:
Het leven van Franka is totaal veranderd. Er zijn weken voorbijgegaan waarvan ze zich niets herinnert. Ze ontdekt dat haar moeder is overleden en haar man gedraagt zich ineens erg afstandelijk. Franka is niet meer de vrouw die ze was voordat ze een hersenbloeding kreeg.

Maar langzaam bekruipt haar het akelige gevoel dat niet alle verandering aan haar hersenletsel toe te schrijven zijn.

Mijn leeservaring:
Dat Loes den Hollander met recht de koningin van de thrillers genoemd wordt, blijkt weer uit Wacht maar af.
Dit is echter wel een boek dat ik met andere ogen heb gelezen, omdat toch in mijn hoofd bleef dat dit verhaal deels op waarheid berust.
De manier waarop Loes de gevoelens van Franka beschrijft, zijn de hare in de weken na haar hersenbloeding. De onzekerheid, het niet meer weten en voor waarheid moeten aannemen wat anderen je vertellen. Op ingenieuze wijze verweeft Loes haar eigen ervaring in een sterkte thriller.

De onderhuidse spanning blijft constant aanwezig wanneer Franka ervan overtuigd raakt dat de gebeurtenissen om haar heen zich niet in haar hoofd afspelen. Daardoor bleef ik aan het boek gekluisterd. Leugens, bedrog, hebberigheid, geld, alles komt aan bod zonder over de top te gaan. Vertrouwen in je eigen familie krijgt in dit verhaal een hele andere betekenis en tijdens het lezen bekroop me de vraag: hoe vaak zal het in werkelijkheid zo gaan?

Loes den Hollander schreef vijfentwintig thrillers en is jaren een bestsellerauteur. Van haar boeken zijn ruim 1 miljoen exemplaren verkocht. Loes schrijft al vanaf het moment dat ze kon lezen. Toch kwam het nooit in haar op om van schrijven haar beroep te maken, omdat ze zich helemaal richtte op haar carrière in de gezondheidszorg. Dat veranderde toen ze in 2001 een verhalenwedstrijd won. Vanaf dat moment ging er voor haar gevoel een luik in haar hoofd open waar een onstuitbare lading teksten achter zit die zich allemaal verdringen om te worden opgeschreven. Toen ze in 2006 haar carrière als directeur van een gezondheidszorginstelling beëindigde, vond ze vrijwel tegelijk een uitgever voor Vrijdag, haar eerste literaire thriller. Daarna volgde al snel het zinderende Zwanenzang en sindsdien in schrijven haar voornaamste bezigheid. Na Mij zie je niet (2018) verscheen in oktober 2019 haar vijfentwintigste thriller Toen ik dood was.

Met dank aan de Crime Compagnie voor het toezenden van het recensie-exemplaar.

Geplaatst op

Als je dit jaar nog 1 boek gaat lezen: neem deze! *****

De Eerste Wereldoorlog is een onderwerp waaraan in jeugdboeken tot voor kort weinig of geen aandacht werd besteed. Beau Charlotte durfde het in haar debuut Als ik er niet meer ben, uitgegeven bij Clavis uitgeverij, aan terug te gaan naar deze wrede periode, iets meer dan honderd jaar geleden. Een gedurfd project, omdat voor de huidige young adults deze tijd als erg ver weg zal voelen.

Als ik er niet meer ben brengt de lezer naar de Schotse Hooglanden. Daar maken we kennis met de vijtienjarige Douglas McMorrow, die daar in 1914 samenleeft met zijn aan drank verslaafde vader Angus. Zijn moeder leeft niet meer. Als Douglas zijn dorpsgenoot Lachlan Gray treft, besluiten ze beiden in het leger te gaan. Douglas ziet een kans het verleden achter zich te laten en iets betekenisvols te verrichten. Dat ze in een enorme nachtmerrie gaan belanden, is ze op dat moment nog niet duidelijk…

Beau Charlotte toont in dit debuut aan dat haar specialiteit (door haar studie aan Hogeschool voor de Kunsten in Utrecht) scenarioschrijven is. De schrijfstijl is zo intens beeldend dat de lezer zich moeiteloos een eeuw terug in de tijd waant. Vanaf de eerste pagina start de auteur de film en je blijft als lezer geboeid, geïnteresseerd en betrokken tot het moment dat de achtbaan je verbluft en sprakeloos achterlaat na de laatste pagina. Er zijn niet veel auteurs die daartoe op zo’n hoogstaand niveau in staat zijn.

De genoemde filmische schrijfstijl is een van de redenen die Als ik er niet meer ben bij uitstek geschikt maakt voor de young adults onder ons. Maar zeker niet alleen voor hen, want ook de oudere lezer zal zonder twijfel smullen van dit boek. Het is niet alleen spannend, maar het maakt de geschiedenis over de Eerste Wereldoorlog voor iedereen op een toegankelijke manier inzichtelijk.Daarbij wel de opmerking dat sommige beschrijvingen van gebeurtenissen wat expliciet kunnen overkomen.

De thema’sin het verhaal als rouw, zelfvertrouwen en verslaving zijn schitterend subtiel verwerkt. Nergens heeft het echt de overhand, maar door het geheel ontstaat er een beeld dat uitermate interessant is voor discussie. Een aantal in de tekst verwerkte vragen, zoals Waar houden we ons aan vast? geeft al meer dan voldoende stof tot nadenken. En de wijsheden waar Beau Charlotte haar verhaal afsluit, bezorgen oprecht kippenvel.

Zonder te willen overdrijven: een formidabel boek!!

Geplaatst op

Verwachting niet geheel uitgekomen ***

Hoe vind je een moordenaar op een plek waar iedereen er een is?

Korte inhoud:

Cara Lockhart is net begonnen aan haar levenslange gevangenisstraf in New Fern, een gloednieuwe zwaarbewaakte gevangenis voor vrouwen. Veroordeeld voor een moord die ze zweert niet gepleegd te hebben.

Op een ochtend wordt ze wakker naast haar vermoorde celmaat, die in het hoofd is geschoten met een pistool dat nergens meer te bekennen valt. De deur is de hele nacht op slot geweest, en dus is Cara de enige verdachte.

Cara moet nu haar eigen naam zuiveren. Een vrijwel onmogelijke opdracht, zeker voor iemand die zich moet houden aan het tijdschema van een gevangenis Maar hoe meer Cara ontdekt, hoe meer ze ervan overtuigd is dat de moord iets te maken heeft met haar onterechte veroordeling.

Mijn leeservaring:

Dat Chris McGeorge weet hoe hij een uitstekende psychologische thriller neer moet zetten, heeft hij bewezen met Tik Tak en Kiekeboe. Ik was dan ook heel blij verrast toen ik de mail ontving van uitgeverij Luitingh Sijthoff met daarin de vraag of ik Op slot wilde lezen. Stuiterend tikte ik mijn antwoord: Ja!

Cara Lockhart wordt schuldig bevonden aan de moord op de twee kinderen waarop ze paste. Het vonnis: levenslang. Ze wordt overgeplaatst naar New Fern, een zwaar bewaakte gevangenis voor vrouwen.

Dat het daar niet helemaal klopt wordt al snel duidelijk. Iedereen is afgesloten van de buitenwereld, niet alleen de gedetineerden, maar schijnbaar ook de bewakers.

Het verhaal komt bijzonder langzaam op gang. Op het moment dat de celgenoot van Cara vermoord werd aangetroffen, was ik in de veronderstelling dat de spanning toe zou nemen. Niets was minder waar. Het verhaal bleef tergend langzaam voortkabbelen.

Er valt niets te zeggen over de schrijfstijl van Chris. Die is beeldend genoeg om je het leven in gevangenschap voor te stellen, maar komt in dit boek de spanning niet ten goede.

Pas in de laatste vijftig pagina’s wordt het plot langzaam maar zeker duidelijk en daarmee wordt ook enigszins de spanning verhoogd. Helaas werd het plot nogal afgeraffeld en is naar mijn mening nogal vergezocht. Ook de tijdlijn klopt niet, maar ik kan niet beoordelen of dit aan de vertaling ligt of dat dit een inhoudelijke fout is.

Ben ik teleurgesteld? Ja en nee. Ik hou van zijn manier van schrijven, maar helaas komt dat in dit boek niet tot zijn recht.

(tekst: K. Hazendonk)

Geplaatst op

De waarheid ligt in het midden *****

Twee vrienden.
Een bruid die sterft.
Twee versies.
Eén onbetrouwbare verteller.
Wie geloof jij?

Als lezer moet je het hiermee doen en daardoor werd ik meteen getriggerd.

Het boek dat Sandra J. Paul heeft geschreven is een omkeerboek. Twee verhalen, Elias en Nathan. Wil je ze allebei lezen, zal je het boek moeten omkeren en weer opnieuw beginnen. Wie van de twee vrienden spreekt de waarheid?

De cover is vrij donker, in verschillende tinten groen en geeft al een beeld van wat je kunt verwachten. Een bruid die valt. De cover vond ik al erg mooi, maar na het lezen vond ik het de perfect gekozen cover.

Met welk verhaal ga ik beginnen, was mijn eerste gedachte toen ik het boek in handen had. Ik heb bewust gekozen voor het verhaal van Elias, omdat hij degene was die met Nathalie trouwde. Ik ben blij dat ik dat heb gedaan. Sandra vertelt zijn verhaal zo logisch en geeft al een heel goed beeld van de personages.

De tijdsaanduiding is geweldig gedaan door bij de hoofdstukken die op Blue Mountain afspelen een foto te plaatsen van de berg.

Blue Mountain, de rode draad in het verhaal. Wat heeft zich daar afgespeeld?

Na het lezen van het verhaal van Elias had hij voldoende credit opgebouwd om mijn sympathie te winnen en met gemengde gevoelens begon ik aan het verhaal van Nathan. Daar werd ik enorm door verrast. Bijzonder knap dat zijn verhaal naadloos aansluit bij het verhaal van Elias. Alleen was het zijn, toch wel bijzondere versie en blijf je als lezer nog steeds in het ongewisse wie de waarheid spreekt.

De waarheid ligt letterlijk in het midden en wordt het verhaal van Nathalie, Elias en Nathan duidelijk.

Wat me niet vaak gebeurt, is dat de personages in mijn gedachten bleven, ook nadat ik het boek had dichtgeslagen en er een paar dagen overheen waren gegaan. Daarmee heeft Sandra bewezen dat ze een geweldig boek heeft geschreven.

(tekst: K. Hazendonk)