IngeSpaan(1980) werkt sinds 2011 als zelfstandig ondernemer in de accountancy. Volgens velen wordt deze beroepsgroep niet bevolkt door grote creatievelingen. Inge Spaan toont aan dat er altijd uitzonderingen bestaan op een algemeen geldend oordeel. In haar vrije tijd heeft ze de laatste jaren gewerkt aan Oververhit, haar thrillerdebuut dat onlangs verscheen bij uitgeverij LetterRijn.
In Oververhit maakt de lezer kennis met de 28-jarige Jolijn. Ze heeft haar leven mooi op orde. Een goede baan, fijne sociale contacten en, in ieder geval ogenschijnlijk, geen reden voor grote zorg. Of het moet zijn dat ze een geheime relatie heeft een getrouwde man, Bastiaan. Ze zou het graag anders zien, maar in eerste instantie kan ze hier geduldig mee omgaan. Dat wordt anders als er een aantal vreemde incidenten gebeuren, waardoor haar innerlijke onrust langzaam maar zeker toeneemt. Uiteindelijk kan ze niet meer ontkennen dat iemand het op haar heeft voorzien. Ze weet alleen niet wie het is. Kan ze op tijd achterhalen wie het op haar heeft gemunt en zo het dreigende gevaar afwenden?
Een eerste opvallend punt aan dit boek is het genre vermeld op de cover: feelgood thriller. Je kunt je afvragen of deze twee uitersten tot een goed verhaal kunnen leiden. Kan een verhaal een dosis romantiek bevatten en tegelijk ook spannend zijn? Na het lezen van Oververhit is mijn antwoord volmondig: ja, dat kan! Spaan laat zien dat de beschrijving van de relatie tussen bijvoorbeeld Bastiaan en Jolijn heel goed samengaat met de spanning die wordt opgeroepen als Jolijn zich niet op haar gemak voelt als er weer een ‘toevallige’ gebeurtenis plaatsvindt.
De verhaallijnen zijn ietwat eenvoudig van opzet met hier en daar een wat voorspelbare voortgang. Dat stoort niet echt, omdat Inge Spaans schrijfwijze ervoor zorgt dat je geboeid blijft en ongemerkt toch weer een paar hoofdstuk blijkt te hebben verslonden. Met name op het onderdeel suspense blinkt Oververhit uit. En als je uiteindelijk de ontknoping nadert, blijkt alles toch weer net even anders in elkaar te steken dan je dacht. Hierdoor sla je het boek wel degelijk tevreden dicht.
In ieder geval zijn Inge Spaan en haar uitgever Theo van Rijn geslaagd in hun missie. Dit boek is bij uitstek geschikt om te lezen tijdens de vakantie of andere ontspannende momenten. Wie dit boek bijvoorbeeld meeneemt naar het strand of naar het zwembad, gaat gegarandeerd een aantal plezierige (oververhitte) leesuurtjes tegemoet. Voor iemand die van plan is binnenkort een resort te bezoeken is mijn advies: ga dit boek ook zeker lezen, maar misschien beter pas als je daar weer vandaan bent.
Als iemand zegt ‘Queen of Crime’, weet iedere lezer zonder nadenken dat hiermee de wereldberoemde Amerikaanse thrillerauteur KarinSlaughter wordt bedoeld. In twintig jaar tijd heeft zij het gepresteerd om evenzoveel bestsellers uit te brengen. Wereldwijd zijn haar boeken meer dan 35 miljoen keer over de toonbank gegaan in 120 landen.
Ieder jaar, bijna traditioneel in de maand juni, kijken de Dutchies en de Flemmies, reikhalzend uit naar weer een nieuw avontuur. Dit jaar verscheen Verzwegen, het tiende deel in de Will Trent-serie.
Acht jaar geleden werd in een bos het lijk gevonden van een studente. Uit onderzoek is gebleken dat zij op een gruwelijke wijze werd vermoord terwijl zij aan het hardlopen was. De dader werd veroordeeld en zit zijn straf uit. Maar als een volkomen vergelijkbaar misdrijf wordt gepleegd heropenen Will Trent en Sara Linton de zaak. Lukt het dit duo om de zaak op te helderen voordat de moordenaar kans krijgt opnieuw toe te slaan?
Het sterke punt aan de thrillers van Slaughter is dat zij de lezer telkens weer op een onverwachte en originele wijze om de tuin weet te leiden. Ook in Verzwegen zitten een groot aantal van deze plotwendingen. Zonder uitzondering zijn ze verrassend en ook bijzonder geloofwaardig. Het realisme straalt van het verhaal af. De ontknoping is fantastisch uitgewerkt en alle opgeworpen vragen worden beantwoord, waarna de lezer het boek met een tevreden gevoel kan dichtslaan om vervolgens uitgebreid na te genieten.
Naast de krachtige wijze waarop Slaughter haar verhalen vertelt, is het voor de fans ook ieder jaar weer een genoegen de personages te ontmoeten. De gezagstrouwe Wil, de eigenzinnige, temperamentvolle Sara en Lena met haar nare eigenschappen zijn slechts enkele voorbeelden waar de Slaughter-liefhebbers telkens weer met volle teugen van kunnen genieten en ook dit jaar worden ze zeker niet teleurgesteld. In Verzwegen komt met name Will ijzersterk uit de verf.
Het boek is dus op meerdere manieren te lezen en de vele verschillende verhaallijnen maken de Slaughter-thrillers daarom geschikt voor een breed lezerspubliek. Zelfs als je geen thrillerliefhebber zou zijn, kom je met haar boeken zeker ook aan je trekken. Wel is het zo dat je tegen de directe en expliciete schrijfstijl opgewassen moet zijn.
Ja, het is het tiende deel in deze serie, maar op geen enkel moment heb je als lezer het gevoel dat de formule uitgewerkt raakt. Het blijft ongelooflijk knap als een auteur met de regelmaat van de klok een tot in de puntjes verzorgd boek op de markt brengt. En het goede nieuws is dat Slaughter onlangs verklaarde dat daar voorlopig ook nog geen einde aan komt. Next year the Queen of Crime will do it again!
Marie-Louise Klomp was zes jaar werkzaam als functielaborante in een ziekenhuis. Ook schreef zij ruim 25 jaar voor een regionaal dagblad en inmiddels is zij eigenaar van een eigen tekstbureau. Haar debuutroman Homoseksualiteit is geen keuze is gebaseerd op haar persoonlijke ervaringen. Tijd voor een gesprek in 10 vragen:
Wanneer Marie-Louise Klomp wordt geïnterviewd, wat zou de eerst gestelde vraag moeten zijn? Is het boek er gekomen, omdat je alles van je af wilde schrijven?
En wat is dan het antwoord op deze vraag?
Nee, dat zeker niet. Als ik het boek had geschreven om alles te kunnen verwerken en dus van me af te schrijven, dan was het boek er al jaren eerder geweest. Op het moment dat ik geconfronteerd werd met de homoseksualiteit van mijn man, heb ik wel aantekeningen gemaakt in mijn agenda, die ik als een soort dagboekje gebruikte. Pas jaren later ben ik het boek gaan schrijven voor mijn dochter. Zo kon zij zien hoe moeilijk haar beiden ouders het hadden en hoe hard ze beiden hebben geknokt om hier weer bovenop te komen, zodat ze allebei weer een mooi leven konden leiden met haar als middelpunt.
Wat (en wellicht ook wie) heeft de keuze voor de titel en de cover bepaald?
Uiteraard was de homoseksualiteit van mijn, inmiddels, ex-man bepalend voor de titel. Ik heb het boek in eerste instantie uitgegeven in eigen beheer, maar toen onder de titel ‘Omdat de natuur anders besliste’. Die titel vond, en vind ik nog steeds, mooier dan de huidige titel. Beide titels heb ik zelf bedacht. Maar de eerste titel mocht ik van de uitgeverij niet nog een keer gebruiken, omdat die, volgens de uitgever, niet voldoende aangeeft waar het boek over gaat.
De aanleiding voor het verhaal is duidelijk. Dat blijkt bijvoorbeeld uit de ondertitel van het boek.Het verhaal is fictief, maar in hoeverre heeft de werkelijkheid invloed gehad op het verhaal? (Bijvoorbeeld op de personages of de gebeurtenissen.)
De werkelijkheid heeft eigenlijk een hele grote invloed gehad, zowel op de personages als op de gebeurtenissen. Het is opgeschreven zoals ik het me herinner. Maar het kan natuurlijk zijn dat de overige personen die in het boek voorkomen zich de gebeurtenissen heel anders herinneren. Overigens zijn alle namen wel fictief, behalve die van mij.
Je kiest aan het begin voor een citaat uit een lied van Connie Vandenbos, Drie zomers lang. Is dit citaat gekozen naar aanleiding van het verhaal, of had dit lied al een speciale betekenis en heb je er daarom voor gekozen?
Toen Joost en ik net uit elkaar waren, hoorde ik dat lied en dat deed wat met me. Het sloeg op mijn situatie, want ook ik was drie zomers lang heel gelukkig met hem. En ook ik had (veel later pas) geen spijt, verdriet of berouw. Vandaar de keuze voor dit citaat van Conny Vandenbos.
Je draagt het boek op aan je dochter. Heeft zij het gelezen? En zo ja, kun je naar aanleiding van haar reactie stellen dat je doelstelling bereikt is?
Jammer genoeg heeft mijn dochter het boek tot op heden niet gelezen, terwijl het in eerste instantie juist alleen voor haar was bedoeld. Dus nee, die doelstelling heb ik (nog) niet bereikt. Maar toen ik het aan het schrijven was, vond mijn huidige man het zo mooi, dat hij me aanspoorde om het uit te gaan geven. Hij heeft me wel aangeraden om wat uitgebreider te gaan schrijven, zodat het een echt verhaal zou worden. En zo is dit boek geboren.
Ik verwachtte dat mijn dochter het meteen zou willen lezen, maar, onder invloed van haar biologische vader, die het boek zelf ook niet heeft gelezen, wil ze het tot nu toe nog steeds niet lezen. Blijkbaar denkt haar biologische vader dat er alleen maar kwaad over hem wordt gesproken en dat is waarschijnlijk ook de reden waarom onze dochter het boek niet leest.
Is het een bewuste keuze het verhaal niet vanuit het perspectief van Julia (de dochter) te schrijven?
Dat is zeker een bewuste keuze, omdat Julia toen nog een baby was en eigenlijk niks van alle ellende mee heeft gekregen.
Denk je dat dit boek een bijdrage zou kunnen leveren aan de acceptatie van seksuele minderheidsgroepen? Zo ja, op welke manier dan?
Het is zeker de bedoeling dat dit boek een bijdrage levert aan de acceptatie van seksuele minderheidsgroepen. Ik wil laten zien wat de gevolgen kunnen zijn als mensen niet voor hun geaardheid uit durven komen. Ik wil de lezers laten zien dat je er niet voor kiest om anders geaard te zijn en dat het voor die persoon sowieso al een hele zware worsteling is om dat te accepteren. Daarnaast is het ook nog eens heel moeilijk om het uiteindelijk aan familie, vrienden en kennissen te vertellen. En in ons geval dus ook nog eens aan je vrouw. En onze maatschappij maakt dat allemaal nog eens extra moeilijk, omdat die verwacht dat we allemaal aan hetzelfde patroon voldoen. Doe je dat niet, dan word je vaak niet geaccepteerd en word je uitgescholden en soms zelfs in elkaar geslagen.
Wat zijn je vervolgplannen als auteur?
Ik ben op dit moment bezig met een ‘tweelingboek’ van mijn huidige boek, met als titel ‘Van de andere kant’. Het verhaal wordt dan vanuit Joost verteld, maar dan is het dus wel fictie, want Joost wil zijn kant van het verhaal nog steeds niet vertellen. Door veel research te doen, hoop ik de werkelijkheid te kunnen benaderen. De titel ‘Van de andere kant’ slaat dus niet alleen op de geaardheid, maar ook op de andere kant van het verhaal.
Als je Homoseksualiteit is geen keuze in 3-4 zinnen zou mogen aanprijzen, wat zou je dan zeggen?
Het is een mooi, ontroerend boek, geschreven met een lach en een traan. Het geeft een inzicht in wat er fout kan gaan als je je geaardheid verbergt of ontkent. Maar ook hoe je leven een mooiere wending kan krijgen als je er eerlijk over bent.
Tot slot uiteraard nog een woord van dank aan Marie-Louise voor haar moeite en de openhartigheid bij het beantwoorden van de vragen.
‘Een goede schrijver kan van ieder onderwerp en over iedere situatie een interessant verhaal maken’ is een veelgehoord statement in de boeken- en schrijfwereld. Dat er in deze bewering een kern van waarheid schuilt, staat buiten kijf. Dat een persoonlijke ervaring een minimaal even grote drijfveer voor een auteur is, zien we in de op waarheid gebaseerde roman Homoseksualiteit is geen keuze, het debuut van Marie-Louise Klomp.
In de jaren’70 van de vorige eeuw lijkt de relatie tussen Wies en Joost er eentje voor het leven te zijn. De liefde straalt van het stel af, ze trouwen en krijgen dochter Julia. Na de geboorte van Julia begint het huwelijk voor het eerst barstjes te vertonen. Joost begint vreemd gedrag te vertonen en Wies heeft werkelijk in eerste instantie geen idee wat er aan de hand is. Tot het moment dat Joost met een bekentenis komt, waardoor het leven van het gezin van het ene moment op het andere compleet op de kop wordt gezet. Een duistere periode voor alle betrokkenen is onafwendbaar, maar zou het ze lukken er uiteindelijk weer bovenop te komen? En wie is degene, die uiteindelijk de meest verstandige keuzes maakt?
Wie begint te lezen zou het gevoel kunnen hebben bijna 200 pagina’s klaagzang en zwaarmoedigheid tegemoet te gaan. Niets is minder waar. Op de eerste pagina staat een prachtig citaat van een oude song van Conny Vandenbos (1937-2002) . En wie de moeite neemt om de tekst van Drie zomers lang tot zich te nemen, voelt gelijk welke insteek is gekozen voor dit relaas.
Vanzelfsprekend komen er emoties aan bod. Op een onthutsend mooie, duidelijk en bovenal eerlijke manier beleven we het verdriet, de wanhoop en de boosheid van alle betrokkenen. Dat gebeurt niet met een depressieve ondertoon, maar gewoon glashelder rechttoe rechtaan. Geen lastige woorden, geen onnodig psychologische diepgang, maar gewoon helder en duidelijk. En dat laatste zorgt er juist voor dat het pijnlijk mooi wordt.
‘Als je van hem houdt, moet je hem kunnen loslaten,’ fluisterde een stemmetje vanbinnen. En ik wist dat die stem gelijk had.
Naast de begrijpelijke emotionele momenten heeft Marie-Louise Klomp het zelfs nog weten te presteren af en toe een glimlach op het gezicht te laten verschijnen. Bijvoorbeeld in de scènes tijdens de zwangerschap van Wies treden voor velen heel herkenbare situaties, die op bijna kolderieke wijze worden beschreven. De afwisseling tussen de ernst van de situatie en de genoemde luchtigheid zorgen voor een compleet verhaal dat gewoon echt af is.
Homoseksualiteit is geen keuze beschrijft op een volmaakte wijze de gevolgen die kunnen optreden als iemand in je omgeving ‘uit de kast’ komt. En dat vanuit verschillende perspectieven en te allen tijde met respect. Dat maakt dit boek feitelijk tot een mustread. We kunnen allemaal een voorbeeld nemen aan Wies’ standpunten en gedachtegangen. Voor sommige mensen zou het zo maar een stuk plezieriger kunnen worden. Niet alleen de komende drie zomers, maar voor altijd.
Hoewel Charles den Tex in 1952 in Australië werd geboren, is hij ongetwijfeld de laatste twee decennia in Nederland een van de bekendste auteurs in het thrillergenre. Na zijn debuut Dump in 1995 weet hij menig lezer daarna met de regelmaat van de klok aan de stoel gekluisterd te houden met zijn verhalen.
In 2019 verschijnt zijn meest recente boek Verloren vrouw, waarin de lezer kennismaakt met een personage genaamd Djenna, die diep in de nacht gewond wordt gevonden door Luc. Hij besluit haar mee te nemen, maar als Djenna bijkomt heeft ze een ernstige vorm van geheugenverlies. Gaandeweg het verhaal blijkt dat het minstens twijfelachtig is, of haar verwondingen hiervan alleen de oorzaak zijn. Er is veel meer aan de hand te zijn met Djenna en samen met (oplichter) Luc probeert ze erachter te komen wie ze werkelijk is. Tijdens deze zoektocht blijken velen niet te zijn wie ze lijken, maar wat is er nou echt Djenna’s rol in dit geheel?
Er zijn van die momenten dat je een boek oppakt in de veronderstelling een thrillend verhaal voorgeschoteld te krijgen. Natuurlijk is het daarbij heel persoonlijk welke verwachting een lezer daarbij heeft. Van een boek waarop het etiket ‘thriller’ is gedrukt, is iedereen het erover eens dat er spannende elementen in de vertelling teruggevonden moeten kunnen worden. En in Verloren vrouw kun je met een beetje goede wil best iets spannends terugvinden, bijvoorbeeld als het gaat over de vraag wie Djenna is en wat er met haar is gebeurd.
Een ander element is de geloofwaardigheid van een verhaal. En ja, het is waar dat zelfs de gekste fantasie geen afbreuk hoeft te doen aan dit element, maar het moet niet doorslaan naar sciencefiction (waar overigens helemaal niets mee is). Op het moment dat verhaallijnen dit soort elementen gaan bevatten, daalt de geloofwaardigheid en daarmee de kracht van een verhaal in dit genre helaas tot een nulpunt. Dat personages daarbij best goed zijn uitgewerkt, biedt hiervoor dan geen oplossing meer.
Alleen een uitmuntende plot met een daverend slot had nog iets van het bovengenoemde kunnen goedmaken, maar ook dat element ontbreekt volledig. Na het lezen blijf je niet verbluft achter.
Den Tex zal met zijn Verloren Vrouw best de harten van sommige lezers weten te raken, maar in mijn optiek mist dit verhaal toch echt veel te veel elementen om het predicaat ‘thriller’ te mogen dragen.
