Stof voor een goed gesprek

De gemene deler tussen iedereen die schrijft, beginner of meer ervaren, is gelezen worden. Naast het plezier van het verzinnen van verhalen, hoopt ieder auteur dat zijn verhalen iets losmaken bij de lezer. Dat er ook risico’s aan schrijven kleven heeft Pim Lammers onlangs aan den lijve ondervonden.
Dit jaar zou hij het gedicht ter gelegenheid van de Kinderboekenweek schrijven. Hij voelde zich genoodzaakt daarvan af te zien toen een korte tekst van hem, geschreven in 2015, plots op social media rondging. Degene die het gehele verhaal kende, of de moeite nam het alsnog te lezen, zag onmiddellijk dat er duidelijk een contextueel probleem speelde. Schijnbaar hebben zogenaamd bekende Nederlanders de behoefte als influencer op te treden en hebben ze zo veel invloed dat serieuze bedreigingen het gevolg zijn.

Vorig jaar verscheen een gedichtenbundel van de hand van Lammers met de titel Ik denk dat ik ontvoerd ben, uitgegeven door Querido. De bijpassende tekeningen zijn van de hand van Sarah van Dongen.

Ik denk dat ik ontvoerd ben is een van de 55 gedichten, die allemaal vanuit het perspectief zijn geschreven van een opgroeiend kind. Daarmee kom je gelijk bij de kracht van deze bundel. De auteur blijkt een meester in het zich kunnen verplaatsen in de positie van een kind. En ja, hij schuwt daarbij geen enkel onderwerp. Tegelijk is de toon op geen enkel moment aanmatigend of verheerlijkend. Nergens wordt taal gebezigd wat als schadelijk voor kinderen kan worden beschouwd.

Is her raar als een kind zich afvraagt wat het betekent als zijn opa er op zeker moment niet meer is? Of dat hij vaststelt dat er wel degelijk grote verschillen zijn tussen hem en zijn vader, hoewel iedereen zegt dat ze op elkaar lijken? De antwoorden op deze vragen laat ik in het midden. Wel denk ik dat het goed is open en eerlijk te kunnen praten met een kind dat met zulk soort gedachten leeft.

De vrees dat dit boek schadelijk voor een kind zou kunnen zijn is wat mij betreft, mede gelet op het bovenstaande, volledig ongegrond. Het zal een kind, bij het juist gebruik ervan, niet in verwarring brengen. Worstelingen ontstaan niet door het lezen van of het confronteren met deze gedichten, ze zijn er al. En voor wie worstelt kan Ik denk dat ik ontvoerd ben hulp bieden en de aanleiding zijn voor een goed gesprek. Voor anderen zal dit boek een eye-opener zijn bij het besef dat zaken nou eenmaal bestaan.

Pim Lammers heeft met deze bundel zijn kracht onomstotelijk aangetoond en ik hoop dat, hoewel ik begrijp dat hij het zelf niet overweegt, er een mogelijkheid wordt gevonden hem het gedicht ter gelegenheid van Kinderboekenweek 2024 te laten schrijven.

Thriller die net even iets meer van de lezer vraagt****

Britta Mahler is cold case expert bij de FBI, als ze bij een mislukte inval een trauma oploopt en daarna terugkeert naar haar geboorteplaats Missoula. Daar wordt haar gevraagd de dood van een jonge vrouw te onderzoeken, vooral vanwege de opvallende overeenkomsten met zaken uit het verleden.

Britta raakt in een uiterst mysterieuze zoektocht verzeild, waarbij ze het dagboek van haar oudoom Otto Mahler vindt. Hij blijkt een schimmige rol te hebben gespeeld aan het begin van de Tweede Wereldoorlog. Waarom is een machtige organisatie opeens wel heel erg geïnteresseerd? En bovenal, wat moet er uit die tijd geheim blijven?

Fedor de Groot is zo langzaamaan geen onbekende auteur meer in de thrillerwereld. Missoula is zijn derde thriller na SØnderho (2021) en Novitsjok (2022), alle uitgegeven door Godijn Publishing.

De stijl van deze auteur kenmerkt zich door een hoog actiegehalte, waarbij alles uit de kast wordt gehaald. Hij blijkt in Missoula in staat een groot deel van het Amerikaanse politie-apparaat op te trommelen om tot de oplossing van de door hem geschapen mysteries en problemen te komen. En dat doet hij vakkundig… Het is duidelijk zichtbaar dat De Groot zijn huiswerk tot in de puntjes heeft gedaan. Dat maakt het verhaal geloofwaardig en dit kan de liefhebber van het genre slechts tot tevredenheid stemmen.

Aan spanning ontbreekt het in de verhalen van De Groot, zoals gezegd, niet. Wel is de vraag of het af en toe niet wat heel veel van het goede is wat mij betreft legitiem. Er vindt vaak zo veel tegelijkertijd plaats dat het niet ondenkbaar is dat de lezer figuurlijk zou kunnen verdrinken in de hoeveelheid informatie en actie. Natuurlijk klopt het tegenargument dat de thrillerfan graag uitgedaagd wordt, maar dan moet deze zich er wel van bewust zijn dan Missoula geen verhaal is dat ontspannen in een middagje strand te lezen is. En ja, voor wie bereid is de tijd te nemen voor dit boek is de beloning groots.

Wanneer namelijk aan het eind de grote hoeveelheid puzzelstukjes in de ontknoping samenkomen, is er wel degelijk sprake van een mooi en origineel geconstrueerd kunstwerk. Dit is zeker geen dertien-in-een-dozijnboek en met Missoula heeft Fedor de Groot zijn naam wat mij betreft definitief gevestigd. Het is nu even afwachten in welke stad of streek het volgende avontuur zich gaat afspelen.

(Met dank aan uitgeverij Godijn Publishing voor het ter beschikking stellen van het ebook.)

1532 pagina’s genieten geblazen

Het is onmiskenbaar een feit dat de wereld van liefhebbers van het fantasygenre relatief klein is. Dat dit niets zegt over de kwaliteit van de verhalen bewijst onder andere het schrijversduo Django Mathijsen en Anaïd Haen. Zowel gezamenlijk als ieder afzonderlijk wonnen zij al diverse prijzen. Hun grootste project is ongetwijfeld de Decadentia-trilogie.

De delen van deze drieluik verschenen, alle bij uitgeverij Zilverspoor, in 2019 (Teloorgang), 2020 (Maskerade) en 2021 (Represaille).

In de stadstaat Decadentia waar de magie gekoppeld is aan ambachten, niets is wat het lijkt en waar het geloof in de walvisgod Maremoto een steeds prominentere plaats inneemt, maken we kennis met Lelie Aquavalenta. In eerste instantie heeft ze alles wat haar hartje begeert, maar als zij een gesprek opvangt dat duidelijk niet voor haar oren bestemd is, stapelen de problemen zich in rap tempo steeds verder voor haar en haar omgeving op. De kernvraag is steeds opnieuw of zij met haar karakter in staat blijkt de uitdagingen het hoofd te bieden en Decadentia te beschermen tegen grootse gebeurtenissen.

Wie fantasy zegt, zegt wereldbouw. Dit is een van de kenmerkende verschillen met andere genres. Omdat de wereld waarin het verhaal zich afspeelt fictief is, moet de auteur in staat zijn de lezer letterlijk het decor in te trekken. Wie Decadentia leest, kan niet anders dan tot de conclusie komen dat Mathijsen en Haen hierin meesters blijken te zijn. In Teloorgang is de hoeveelheid magie nog beperkt, maar vanaf hoofdstuk 1 is meteen duidelijk in welke omgeving je terecht bent gekomen. De beschrijvingen zijn nergens langdradig, altijd to the point en met zo veel kunde op papier gezet dat het een effect krijgt van een film. Een driedimensionale welteverstaan. Als het er stinkt, ruik je het; als er water opspat, duik je weg in je stoel.

Daarnaast laat de formidabele uitwerking van Decadentia, zeker vanaf het begin van Maskerade geen enkele twijfel bestaan dat dit verhaal zich enkel daar, en nergens anders, kan afspelen. Decadentia is daarmee feitelijk een personage geworden.

Een ander sterk punt is de beschreven ontwikkeling van het personage Lelie van het dametje uit de (letterlijke) topklasse tot de sterke vrouw die laat zien oprecht te willen vechten tegen alle onrechtvaardigheden rondom haar. Haar blauwe jurk heeft hierbij een schitterende symbolische functie. Ook alle andere personages in het verhaal leren we voldoende kennen. Heel gedoceerd krijgt de lezer op het juiste moment precies de noodzakelijke informatie. Een redactionele topprestatie!

Decadentia biedt niet alleen de fantasyfans een geweldige leeservaring. Door de verschillende thema’s, die heel professioneel in het verhaal zijn verweven en uitmonden in een fascinerende ontknoping, verdient dit verhaal een nog veel groter publiek. Dit kunstwerk hoort simpelweg in de schijnwerpers. Alle 1532 pagina’s, geen enkele uitgezonderd.

Geloofwaardige actie, angstig actueel *****

Veertig ontvreemde Iraanse splijtstofstaven zijn ruim voldoende om wereldwijde onrust te veroorzaken. Amerika en Israël voelen zich dan ook ernstig bedreigd. Reden genoeg om geheim agent Jim Matteos het onderzoek te laten leiden om de ontstane situatie de kop in te drukken. Als hij in Iran Soraya ontmoet, blijkt laatstgenoemde over wel heel veel informatie te beschikken. Tijdens hun onderhandelingen vinden er vreselijk aanslagen plaats, waarbij gebruik wordt gemaakt van geheime codes. Niet van de splijtstofstaven. Ondertussen wordt er toegewerkt naar een allesvernietigende aanslag…

De Saraceense Samenzwering verscheen in 2019 bij uitgeverij LetterRijn en werd geschreven door Era Richmen, (destijds nog) het pseudoniem van het schrijversduo Herman Zandstra en Eric Bakker. Uit het bovenstaande moge duidelijk zijn dat het verhaal een schoolvoorbeeld is van een actiethriller, of beter gezegd een dijk van een actiethriller.

In bijna 300 pagina’s wordt de lezer in een rollercoaster geplaatst waar de echte liefhebber alleen maar van kan smullen. Spannend is daarbij een understatement. Regelmatig zit je letterlijk op het puntje van de stoel. Toch vliegt de geloofwaardigheid (een valkuil voor dit specifieke genre) op geen enkel moment uit de bocht. Eerder kun je zeggen dat het verhaal angstwekkend dicht tegen de actualiteit aanschurkt. De Saraceense Samenzwering blinkt uit in het subtiel samenbrengen van de verhaallijnen tot een ontknoping, staand als een betonnen bunker.

Met Jim Matteos en Soraya zijn twee uiterst krachtige personages van vlees en bloed geschapen. Daar waar een figuur als James Bond vooral is bedacht voor de populariteit en commercieel gewin, geldt dat voor Jim en Soraya niet. Met hen leef je mee, voel je mee en zij blijven ook na het dichtslaan van het boek nog in je gedachten hangen. Het zijn echte ‘round characters’, waarbij ook hun minder goede eigenschappen niet onbenoemd blijven. Gelukkig bleek recent dat het tweetal in een nieuwe thriller (De Paarse Engel) een nieuw avontuur beleeft. Daar kun je alleen maar blij van worden.

De Saraceense Samenzwering is een aanwinst voor het genre. Een boek dat in geen enkele boekenkast misstaat en dat het vergelijk met de zogeheten ‘grote’ namen, ook internationaal, moeiteloos kan doorstaan.

Een flinke tegenvaller **

Auteur:

Adele Parks is auteur van twintig internationale bestsellers, waaronder twee Sunday Times-bestsellers. Haar boeken zijn verschenen in ruim dertig talen.

Hun levens zijn totaal verschillend op één allesverwoestend geheim na.

Leigh Fletcher is gelukkig getrouwd en stiefmoeder van twee jongens van wie ze zielsveel houdt. Haar leven lijkt redelijk doorsnee, tot ze op een dag niet thuiskomt van haar werk. Haar man Mark is radeloos en zegt dat hij geen idee heeft waar ze zou kunnen zijn.

Kai Janssen is getrouwd met de rijke Nederlandse zakenman Daan en leidt een glamoureus leven in een luxe penthouse. Ze is een paar dagen op bezoek bij haar zieke moeder, maar Daan heeft het idee dat de appjes die hij krijgt niet van haar zijn. De berichtjes klinken niet zoals zij en ze neemt haar telefoon niet op als hij belt.

Mijn leeservaring:

Het begin is veelbelovend. Een vrouw wordt wakker en realiseert zich dat ze niet in haar eigen bed ligt. Helemaal niet in een bed, maar in een volledig donkere ruimte op een kale vloer. Al snel komt ze erachter dat ze is vastgeketend.

Degene die haar heeft ontvoerd communiceert door middel van briefjes die hij onder de deur schuift.

Het leven van beide vrouwen wordt op een prettige manier beschreven. Maar … al snel geeft de auteur weg hoe de vork in de steel zit. Voor een fervent thrillerlezer kwam dit niet als een verrassing.

Er volgden zeker honderdvijftig pagina’s met onnodig geneuzel. Heel veel valt er niet over dit boek te vertellen. De recherche die de zaak onderzoekt is een slappe vertoning. Het verhaal hangt aan elkaar van toevalligheden en zelfs onmogelijkheden.

Het aantal mogelijke daders was dermate beperkt dat het plot bijzonder teleurstellend en voorspelbaar was.

Helaas was dit boek een enorme tegenvaller.

Kir Royal smaakt naar meer

De schuchtere Daphne kan haar geluk niet op als miljonairszoon Thom verliefd op haar wordt. Ze twijfelt dan ook geen moment als hij vraagt of ze bij hem wil intrekken. Er is alleen een probleem: Thom is haar baas, dus moet ze ontslag nemen. Al snel merkt Daphne dat het jetsetleven van Thom veel minder spannend is dan ze dacht. Ze mist een doel in haar leven, nu ze van hem niet meer hoeft te werken. Zelfs haar beste vriendin Jens kan niet voorkomen dat ze dreigt af te glijden in een depressie. Dan ontvangt Daphne schokkend familienieuws, waardoor ze genoodzaakt is naar het buitenland af te reizen. Is dit een keerpunt in haar leven?

Mijn leeservaring:

Kir Royal van Julia Ran is de inleidende novelle voor het boek Tequila Sunrise dat in februari 2023 gaat uitkomen. Daphne woont samen met Thom, maar het oppervlakkige jetsetleven is niet echt aan haar besteed. Thom werkt veel en ze voelt zich – mede omdat ze ontslag moest nemen – verwaarloosd en nutteloos.

Dan krijgt Daphne een schokkend bericht van haar vader en samen met Jens, haar beste vriendin, reist ze af naar de Filippijnen.

Julia Ran heeft een geweldige schrijfstijl. Het verhaal leest heel vlot en heb ik genoten van het verhaal. Snel word je als lezer in het leven van Daphne getrokken en leef je mee met haar frustraties. Zoals Julia de personages heeft neergezet, kwamen ze voor mij tot leven.

Het duurt nog even voordat Tequila Sunrise gaat uitkomen en ik verder kan lezen hoe het Daphne, Thom en Jens vergaat. Een boek dat hoog op mijn nog te lezen lijst zal komen.

Dank je wel, Julia, voor dit heerlijke verhaal.

De kunst van het weglaten treft doel ****

Een politieauto werkt zich langzaam door de blauwe begroeiing, en komt het kleine tractorpad af dat daar naar het terrein leidt.
Daar ligt het zomerhuisje, eenzaam op de landtong, in de nooit volledig donkere juninacht.

Met deze twee regels begint het romandebuut van de Zweedse auteur Alex Schulman met de veelzeggende titel De overlevenden. Het verscheen in 2021, in het Nederlands vertaald door Angélique de Kroon bij uitgeverij De Bezige Bij. De start van dit verhaal laat onmiddellijk al het schrijftalent van deze auteur zien. In het zomerhuisje komen na twintig jaar de drie broers Pierre, Benjamin en Nils bijeen, Op deze plek liggen enorm veel herinneringen aan hun jeugd, gekenmerkt door onvoorspelbaarheid en gebrek aan aandacht. Juist hier loopt de spanning steeds verder op en is steeds duidelijker dat er zich vroeger een tragedie heeft afgespeeld.

Hoewel De overlevenden de eerste roman is voor Schulman, is aan de schrijfstijl duidelijk te zien dat hij geen groentje is met vijf autobiografische werken op zijn naam. Door doeltreffend de juiste woorden te gebruiken, gelardeerd met rake beschrijvingen leest dit boek als een filmscenario. Toch vult de schrijver zeker niet alles in en laat hij voldoende ruimte voor interpretatie. Schulman blijkt een ster in het weglaten, hetgeen het inlevingsvermogen en, belangijker nog, het leesplezier vergroot.

Een ander ijzersterk punt is de uitwerking van de personages. Het verschil in karakter tussen de broers is geloofwaardig en in alle opzichten nuttig voor het verhaal. Het biedt de lezer de mogelijkheid het gebeurde vanuit verschillende perspectieven te beleven en daardoor zelf een oordeel te vormen. Het lijkt er soms zelfs op dat de schrijver echt van zijn personages houdt; met liefde geeft hij ze precies alle aandacht die ze verdienen. Hoewel iedere auteur dit zou moeten beogen, lopen in De overlevenden de rillingen soms letterlijk over je rug door de gevoelige beschrijvingen.

Wie deze roman leest, zal ongetwijfeld eenvoudig een aantal alledaagse thema’s kunnen onderscheiden. De gevolgen van een niet-ideale jeugd en dan met de name de herinneringen hieraan, omgaan met de dood en met verschillende karakters passeren op een natuurlijke wijze de revue. Overleven krijgt al lezend op deze wijze meerdere betekenissen. In een scala van scènes, afgewisseld met flashbacks komt het geheel uiteindelijk tot een ontknoping die origineel, krachtig en volledig logisch genoemd kan worden.

De overlevenden is een absolute aanrader, een debuut waarop deze auteur terecht bijzonder trots kan zijn.

Slaap maar zacht ****

De auteur:

Linda Jansma heeft inmiddels vijftien thrillers op haar naam staan, waaronder de bestsellers Tweestrijd, Kwetsbaar en Bloedband. Veel van haar boeken ontvingen nominaties en prijzen.

Flaptekst:

Als je wakker wordt, begint je nachtmerrie

Op de IC-afdeling waar verpleegkundige Maud werkt, ligt een man in coma. Niemand weet wie hij is. De rechercheur die belast is met het onderzoek, regelt een item over de onbekende man in Opsporing Verzocht, waarna een getuige zich meldt. Maar voor deze vrouw gehoord kan worden, overlijdt ze.

Als er dan ook nog eens onverklaarbare dingen op de afdeling gebeuren, begint Maud te vermoeden dat iemand haar patiënt dood wil. Maar wie? En waarom?

Mijn leeservaring:

Het boek kent twee verhaallijnen, de onbekende comateuze man, die Tom wordt genoemd en het verhaal van Maud en haar kinderen Finn en Tara.

Als Maud haar nachtdienst draait, komt er een nieuwe medewerkster op de afdeling, de Italiaanse Caristiena. Een gesloten, jonge vrouw die weinig over haar thuisland kwijt wil. Door middel van flashbacks komt de lezer meer te weten over het leven van Caristiena en haar broer Mattia.

Het onderzoek naar de identiteit van de onbekende man rust op de schouders van rechercheurs Richard en Eefje. Richard is na de dood van zijn vrouw een in zichzelf gekeerde man.

Het onderzoek blijft stagneren, alsof iemand moedwillig het onderzoek saboteert. Maar wie?

Finn, de zoon van Maud heeft zijn eigen problemen, waar hij uiteindelijk met zijn zus Tara over praat. Niemand mag er iets van weten, hij wil alles zelf oplossen, maar of hij dat kan?

Linda Jansma wist mij te boeien met dit boek. Een vlot geschreven boek, dat uitnodigde om verder te lezen. De personages waar het verhaal om draait, zijn goed uitgewerkt. De beschrijving van de diensten op de IC-afdeling werden goed beschreven.

Hier en daar schuurde wel de geloofwaardigheid inzake het reilen en zeilen op een IC-afdeling, maar dat wordt in het nawoord verklaard en kan ik als lezer mee leven.

Dit boek is de 4 sterren zeker waard.

Met dank aan De Crime Compagnie voor het toezenden van dit recensie-exemplaar.

Wegleggen is geen optie ****

(tekst: D. van Heumen)

Annet Hulst, initiatiefnemer van de websites Chicklit.nl en Vrouwenthrillers.nl, debuteerde in maart 2020 met de spannende young adult Privacy Live.

Ze woont met haar gezin in haar geboortestad Leiden en werkt als IT-risicomanager in de financiële sector.

In haar vrije tijd schrijft ze, leest ze boeken in alle genres en brengt ze regelmatig een bezoek aan de sauna.

De 18-jarige geschiedenisstudente Fee Wilkens woont samen met haar beste vriendin Rox in een appartement dat haar ouders voor haar hebben gekocht.

Ter gelegenheid van de 50-jarige verjaardag van haar vader lijkt het haar wel leuk om hem een Match DNA-set cadeau te doen.

Die wil zij samen met haar broer Fabian geven, maar Fabian vindt het idee echter helemaal niets, dus besluit Fee het zelf te gebruiken.

Met een verrassende uitkomst als resultaat.

Tijdens de voorbereidingen voor haar vaders verjaardag stuit Fee op nog meer familiegeheimen die bij haar veel vragen oproepen.

Wat is er precies gebeurd met het familiebedrijf, Spa Resort Het kristal?

En wie is Bas, van wie haar vader een kaart ontving?

Wanneer er dan nog een familielid sterft, besluit Fee samen met Rox op onderzoek te gaan.

Vastbesloten om alle familiegeheimen te ontrafelen.

Annet Hulst neemt de lezer mee in een meeslepend en spannend verhaal.

Geen boek waar je op het puntje van je stoel zit van de spanning maar wel een boek dat je moeilijk weg kunt leggen.

Je wilt steeds verder lezen en door de schrijfstijl van de auteur en de korte hoofdstukken leest het ook erg vlot.

De hoofdstukken zijn voornamelijk en afwisselend vanuit het perspectief van Fee en het dagboek van oom Bas geschreven.

Zo volgen we de familie Wilkens en komen we steeds meer achter de ontbrekende puzzelstukjes van de familiegeheimen die er schijnbaar zijn.

Soms gebeurtenissen die je wel zag aankomen maar niets is wat het lijkt in dit boek.

Annet weet de lezer toch te verrassen een aantal keren.

Dat Annet Hulst samen met haar zusje Maartje, naar wie het boek ook is opgedragen, in een sauna hebben gewerkt als tieners en nu nog geregeld naar een wellnesscentrum gaan is wel te merken.

Alles komt erg geloofwaardig over wat betreft het reilen en zeilen van een wellnesscentrum.

Dat Annet Hulst een goede YA heeft geschreven, Privacy Live, dat wisten we, maar ook met het schrijven van deze thriller Bloedheet heeft ze weer een goed boek afgeleverd dat de lezers een paar heerlijke uurtjes leesplezier bezorgt.

Ik ben in ieder geval erg benieuwd wat zij nog meer voor ons in petto heeft. Met dank aan uitgeverij LetterRijn voor het verstrekken van het recensie-exemplaar.

Opstap naar letterland *****

In een tijd dat toenemende ontlezing van met name jeugdige lezers helaas een actueel onderwerp is, stelt het enigszins gerust dat er met enige regelmaat ook boeken verschijnen die zich richten op de jongere doelgroep. Een mooi voorbeeld daarvan is de jeugdthriller Skygge, geschreven door Mark de Groot (1974), onlangs uitgebracht bij uitgeverij Godijn Publishing.

In het (fictieve) Noorse dorpje Skygge vond dertien jaar geleden een ramp plaats, waardoor het er zes maanden per jaar donker is. De jonge Sam en zijn vriendin ontdekken dat er een groot gevaar rondwaart in Skygge. Het is hun missie dat een nieuwe ramp wordt voorkomen. Of dit gaat lukken is de vraag…

Het allereerste dat al tijdens het lezen opvalt, is dat hier een auteur aan het werk is, die weet waar hij mee bezig is. Mark de Groot lijkt geknipt voor de doelgroep. Skygge is qua spanning toegesneden op de belevingswereld van tieners. Met name het feit dat de hoofdrolspelers in dezelfde leeftijdscategorie zitten, zal de herkenbaarheid, inleving en betrokkenheid zonder twijfel vergroten. Dit houdt allerminst in dat andere lezers geen plezier aan dit boek zouden kunnen beleven, integendeel.

De opbouw van het verhaal is uitstekend verzorgd. De Groot voert zijn lezers op een natuurlijke manier brokken van het verhaal, uiteindelijk resulterend in een mooi en degelijk afgerond geheel. Opvallend is de kwaliteit van de personages. Het is beslist niet eenvoudig om personages een geloofwaardige ontwikkeling door te laten op de manier zoals dat gebeurt in Skygge. De verstrekte informatie is zonder uitzondering interessant en nuttig. Dat een van de verhaallijnen zich bijvoorbeeld op Jamaica afspeelt, herbergt een sublieme dubbele bodem in zich.

Zoals gezegd voelt Mark de Groot (met name) de behoefte van de jeugdigde lezer perfect aan. Behalve de spanning in Skygge sluit ook de thematiek hierop zeker aan. Voor hen die het wil zien, valt er een heleboel te leren over wat bijvoorbeeld hechte vriendschap inhoudt. Dat dat meer is dan alleen ‘leuk’ met elkaar omgaan, wordt pijnlijk duidelijk gemaakt. Het is volledig de verdienste van de auteur dat het verhaal hierdoor nog extra aan kwaliteit wint.

Skygge herbergt veel aanknopingspunten om als  middel te dienen de  weinig- of niet-lezer op het juiste spoor naat letterland te zetten. Het is daarom te hopen dat Skygge niet alleen in de boekhandel een verdiende plek krijgt, maar vooral ook in de lokale en schoolbibliotheken.